Eén van de meest vervelende postnatale kwaaltjes is haaruitval, vind ik. Ik ben sowieso al niet gezegend met een dikke bos haar. En als het dan nog begint uit te vallen, is het helemaal triestig. Na Tristans geboorte had ik er ook last van, maar nu is er toch sprake van extreem haarverlies! Ik verlies plukken haar, de hele dag door. Overal in huis ligt er haar. Op elke trede van de trap, in de badkamer ligt een haartapijtje, op mijn hoofdkussen ligt meer haar dan ik op mijn hoofd heb.
Ik ben vanmorgen dan maar naar de kapper geweest. Van mijn staartje dat nog hooguit een pink dik was, werd ik depressief. Nu heb ik een korter kopje en kan ik alleen maar hopen dat het gauw gedaan is met uitvallen. Straks heb ik geen haar meer, jong.
Ik vind trouwens dat alle vrouwen – en zeker die met een pluimenkop zoals ik – moeten vrijgesteld worden van postnatale haaruitval. Aan wat vetophoping of incontinentie kan je nog iets doen, maar haaruitval kan je alleen maar lijdzaam ondergaan. En laat berusting nu net niet mijn sterkste punt zijn…
Nike blogt 
’t Is hier net van hetzelfde, deze morgen dacht ik nog, als dat hier zo doorgaat, komt het niet goed. Ondertussen heb ik ergens gelezen dat het inderdaad een postnatale kwaal is en dat de haaruitval in augustus en september altijd het ergst is. Die twee factoren samen zorgen dus voor onze … euhm, … zorgen.
Bekend fenomeen, maar gaat inderdaad wel over. Al heb ik er toch nog met periodes last van, van de stress, denk ik.
Ik had daar precies de eerste weken van mijn zwangerschap ook last van (en ik kreeg ineens ook weer puistjes). Ondertussen is dat precies weer wat gestabiliseerd.
Hopelijk blijft het allemaal niet te lang duren!
herkenbaar
maar waar is de foto van uw nieuwe coupe?
Ah, de ellende.
Tijdens mijn beide zwangerschappen verloor ik geen spriet haar en ik heb sowieso al een bos fijn haar. Geen speld die de massa nog uit mijn ogen kon houden… Maar zo’n zes weken na iedere bevalling begon dat aan supertempo uit te vallen. Ik durfde begot mijn haar niet meer te kammen of te wassen…. Het heeft een kleine drie maanden geduurd voor het stopte en ik had precies een terugwijkende haarlijn rond mijn gezicht. Het heeft al bij al een kleine twee jaar (per keer) geduurd vooraleer het allemaal terug was en terug zijn normale lengte had bereikt.
Want afgezien van die terugwijkende haarlijn toestand was het nog het irritantste dat ik maandenlang met zo’n aureool van kort piekend haar aan mijn gezicht en in mijn nek heb rondgelopen terwijl de rest schouderlang was. Geen zicht en niks mee aan te vangen, zo’n ring van steekhaar dat overal doorheen piekt….
Maar het komt ten einde. Ooit. Oef…
Hier van ’t zelfde… en het was hier ook een goede reden om er de schaar in te laten zetten. Het ergste vind ik om haar te vinden in zoonlief zijn park. Ik gruw daar echt van. Waarom moet dat trouwens weer hoofdhaar zijn? Ik ga eens een petitie starten voor postnatale haaruitval van beenhaar ipv hoofdhaar. Dat zou toch prachtig zijn!