De jongens die ik op de wereld heb gezet, lusten elkaar rauw. Erg schattig, bloedverwanten die mekaars hartenlap zijn, maar dat is bij Tristan en Myrddin absoluut niet het geval. We hopen dan maar op een verbroedering op latere leeftijd.
Eerlijk? Ik maak me er niet al teveel zorgen over. Het is vermoeiend, dat wel, om constant tussenbeide te moeten komen. En om ervoor te zorgen dat er door mijn tussenkomst niet nog meer rivaliteit en jaloezie ontstaat. Vaak draait het immers om aandacht. Wie heeft het meeste recht op moeders aandacht en zorg? Daarom tracht ik bij ruzies altijd neutraal te blijven. Geen idee of dat de juiste aanpak is, maar ik kan de situatie niet altijd goed inschatten (ruzies ontstaan altijd! achter mijn rug), dus lijkt het me gevaarlijk om één van beide te betichten. In boeken lees ik wel eens dat je het soms beter allemaal laat gebeuren. Echtig, opvoeden is geen kattenpis. En jaloezie is een vuil beest.
Feitelijk is het niet zo vreemd dat de jongens geen beste vrienden zijn. Ze zijn mekaars tegenpolen. Dat botst. En klinkt. Gelukkig is het af en toe vredestijd. Zijn er tekenen van verbondenheid. En ook al duurt dat vaak maar eventjes, ik haal er mijn hartje aan op.
Nike blogt 
mijn ouders zeiden ook:”jullie lusten elkaar rauw maar mijn herinneringen aan mijn broer zijn die op latere leeftijd waar we samen veel op stap gingen..
Onze jongste (2j) is helemaal weg van haar grote ‘boer’ (5j). Hijzelf deelt dat gevoel niet helemaal. Veel gegil en gehuil is dan ook het gevolg (van de oudste dan). Gelukkig zijn er een paar spelletjes die wel voor het nodige plezier kunnen zorgen (lees: de jongste loopt achter de oudste doorheen het hele huis en dit ad infinitum) al loopt ook dat vaak verkeerd af.
Ach ja, het zal wel beteren, daar ben ik van overtuigd 🙂