Confession time

Dat ik hier zo lang geen letter heb geschreven heeft helaas niets te maken met schrijversblok, maar met een kortsluiting in die anders zo performante bovenkamer van mij. Wat al meer dan een jaar zat te broeden onder mijn hersenpan, legde me in augustus helemaal lam. Depressie, zei de psychiater. In combinatie met mijn angsten is dat best een bittere pil om te slikken. Zes weken lang heb ik geweend om nieuw én oud zeer (moh, was dat niet al lang verwerkt?), om groot en klein verdriet, enfin, om zowat alles eigenlijk. Ik voelde me compleet waardeloos, mijn zelfvertrouwen was foetsie en ik was moe, zo moe.

Een emotioneel wrak terug op gang trekken is een moeizame opdracht. Naast de wekelijkse gesprekken bij de psychiater heb ik erg veel gehad aan lopen. De natuur en de buitenlucht hebben een erg heilzame werking op mijn mistige brein. Donkere overpeinzingen worden op slag wat lichter onder het dichte bladerdek van een bos of in het uitgestrekte platteland. Dat er ondertussen ook aan de conditie wordt gewerkt is een welgekomen bijkomstigheid. Het gaf me het gevoel toch iéts verwezenlijkt te hebben die eerste gitzwarte dagen.

Bovendien moest ik leren rusten. Niets doen, hoe lang was dat geleden? Ik heb er met mijn rusteloos hoofd best lang over gedaan om het ontspannen onder de knie te krijgen. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik nu pas (vier dikke maanden later) complexloos kan luieren. Met zelfvertrouwen heb ik nog steeds een serieuze issue. Mijn zelfbeeld en ik, dat zijn geen beste maatjes. Nog serieus wat werk aan de winkel daar. Ik zie mijn toekomst nog behoorlijk troebel, maar ik heb al zo ontzettend veel geleerd over mezelf. No mud, no lotus, zeggen ze in het boeddhisme. Het is verdomd hard ploeteren in de modder, maar wacht tot je de feniks ziet die eruit zal verrijzen!

Is het wel slim om zo’n verhaal op het internet te gooien, net nu ik aan het opkrabbelen ben uit het slijk? Nu ik mezelf zo stilaan weer arbeidswaardig acht? Wat zullen de mensen denken? Wel, laat dit een pleidooi zijn voor authenticiteit en broosheid. Het taboe tackelen, daar zit de uitdaging. Hartje voor al wie zich weigert te schamen voor zijn/haar teerhartigheid. Geloof me, ondergetekende was zelf eerst niet zo sterk in het open bespreken van haar mentale staat (“Oh, ik ben even thuis van het werk, ja. Mooi weer vandaag, hé!”), maar praten heeft me al zoveel moois opgeleverd. Uw teer zieltje tonen, ik kan het alleen maar aanbevelen.

Voilà. Hij staat er. De eerste blogpost in maanden. No way back.