Bij mijn zonen ben ik veilig #gedichtendag

Poëzie, ik vind het iets moeilijks. Het ontroert of verrast me, maar meer dan eens begrijp ik het gewoon niet. Het zijn niet zozeer de woorden die ik niet begrijp, maar de betekenis of het gevoel dat erachter zit. Ik vind het een vervelend iets, want als literatuurliefhebber moet ik toch ook poëzie kunnen smaken? Elk jaar, tijdens de poëzieweek meestal, maan ik mezelf aan een nieuwe poging te wagen. Dan proef ik van het nieuwe werk, nu vooral van jonge dichteressen zoals Ruth Lasters, Charlotte Van den Broeck en Maud Vanhauwaert. Maar ze komt niet, de liefde voor de poëzie.

Wie me wel altijd weet te ontroeren met zijn werk is Roel Richelieu Van Londersele. Ik heb nog les van hem gehad. Verbale expressie, 1 uur per week en het was niet mijn sterkste vak. Laat ons zeggen hij destijds mijn beste maat niet was. Ik leerde hem pas kennen als dichter toen hij in 2010 de publieksprijs won met Mats. Tjakka, recht in mijn hart was dat. En deze, hoe toepasselijk:

Bij mijn zonen ben ik veilig

hun boten van papier zinken
alleen in helder water

hun vliegtuigen hebben een schietstoel
geleend van Griekse goden

het verdriet slaat een zijstraat in
als het ons ziet komen

hun knikkers weten altijd waarheen
daarvan ben ik aan het leren

van klachten vlechten ze liederen
van spinnen bewaren ze het net

daarin vangen ze dromen die uitkomen
en twijfels die ze zo vervangen

sinds ze er zijn, word ik toegelaten
binnen de omheining van de vreugde

bij mijn zonen ben ik veilig

Roel Richelieu Van Londersele
Uit: Tot zij de wijn wordt

Ik hou het dus even daarbij, bij de Bart Moeyaerts, de Toon Tellegens en de Roel Richelieu Van Londerseles van deze wereld. Misschien zie ik ooit het licht.