Coureurs, cowboys en schrijvers

Ik was afgelopen donderdag op de boekenbeurs. Ik had Lien beloofd haar te vergezellen op haar signeeruurtje en toeval wil dat Cancellara die dag zijn boek kwam signeren. Ik ben geen wielerfanaat. Als ik bij toeval afstem op een Franse of Spaanse ronde, zijn het vooral de landschappen die me kunnen bekoren. Ik laat mijn oog wel eens vallen op een wielerkiet of twee, maar erg bekoorlijk vind ik wielerlijven verder niet.  En de laatste jaren zijn ze mij veel te uitgemergeld, die coureurs. Als ik dan al een knappe kop moet noemen, dan Cancellara. Tot zover mijn kennis van de wielersport.

 
Ik wist tot een jaar of vier terug begot niet wie Cancellara was. Ware het niet dat mijn mama een vurige fan is en mijn toen driejarige zoon wist te besmetten met haar idolatrie. Plots hadden we een jongenskamer vol posters van Fabian, diens fiets en gelukbrengers. Het fietsen werd plots ferm au serieux genomen, met een podiumplaats op de zeswijkse als hoogtepunt. De liefde voor Cancellara zwakte een beetje af toen hij zich de afgelopen twee jaar ook erg bedreven toonde in het vallen. Gelukkig kwam er een gouden medaille op de Olympische spelen. Kwestie van Myrddin eraan te herinneren dat Spartacus nog niet van het toneel was verdwenen.

Het zal je niet verbazen dat ik dus vooral voor het zonenkind en mijn mama de wachtrij op de boekenbeurs voor Cancellara vervoegde. Ik nam er mijn plaats in tussen fans van het eerste uur. Veelal vrouwen die hun held overal volgen, hoe bemodderd de paden ook, hoe slap de hamburgerbroodjes. Het was er heet in de rij, tussen al die verwachtende vrouwenlijven. We wachtten een uurtje tot de Zwitser zijn volk kwam toespreken. Het moet gezegd, il est très sympa. Ik overhandigde de foto en tekening van Myrddin en kreeg er krabbel op zijn wielertruitje voor in de plaats. Ons kortstondige samenzijn werd vereeuwigd in een fotoreeksje dat mijn moeder groen deed kleuren van jaloezie toen ze het onder ogen kreeg.

We waren zelfs assorti!

In de wachtrij verbaasde ik mij over die aanbidding voor publieke figuren. Zelf heb nooit een echt idool gehad. Wat puberaal gezwijmel bij de mannen van Extreme, ja. Mijn zwak voor Kurt Cobain was eerder een statement en Tom Cruise was hot, maar té gelekt. En er is Jamie Cullum die ik nog altijd een geestige verschijning vind. Maar als ze me zouden vragen met wie nu echt een goed gesprek zou willen? Niemand van de eerder genoemden. Maar onlangs bedacht ik dat Obama mij wel een fijne gesprekspartner lijkt. Een avondje in de jazzclub met Haruki Murakami lijkt me ook wat. High tea met Ian McEwan, aperitief met Meryl Streep en in amazonezit achterop bij Clint Eastwood op de mustang. Dichter bij huis graag Bart Moeyaert. En u, met wie wil u graag aan tafel?