Zes jaar geleden, deze tijd ongeveer, zat ik redelijk op mijn ongemak naar Debby & Nancy te kijken. Wat ik voor een misvallen spaghetti hield, bleek de aankondiging van een grootse gebeurtenis. Nog geen half etmaal later hield ik mijn eerstgeborene tegen de borst. Tegen mijn hart, dat hij zich op dat eigenste moment volledig toeëigende. Ik liet het maar al te graag gebeuren.
Miljaar, kijkt hem groeien.
Zes jaar en een bedachtzaam hoofd vol ideeën, een week, maar open hart en een knokig en kwiek lijfje.
Tristan, uw moeder is een teerhartig mens, ge zult er u later nog voor schamen als ik een zoen van je vraag voor de schoolpoort, maar nu het nog kan zie ik mijn kans schoon om u morgen met liefde te overstelpen. Die zesde verjaardag zal hier niet ongemerkt voorbijgaan!
Nike blogt 
hieperdepiep