Stel dat je alles mag overdoen. Dat je opnieuw een studiekeuze mag maken. Zou je dan precies hetzelfde doen? Nu je weet wat je toen niet wist?
Ik heb Latijn-Moderne Talen gevolgd in het middelbaar. Zoveel mogelijk talen, zo weinig mogelijk wetenschappen en wiskunde. Latijn, Nederlands, Frans, Engels, Spaans én Duits. Verbale expressie in plaats van informatica. 2 uur wiskunde. 2 uur natuurwetenschappen (biologie, chemie en fysica in één). Voor je het weet hebben ze je in een bepaalde richting geduwd. De keuze in het hoger onderwijs wordt meteen een stuk beperkter.
Want eigenlijk ben ik wel geboeid door wetenschappen. En ik ben er niet eens zo slecht in. Na een mislukt jaar kunstwetenschappen ging ik audiologie studeren aan de hogeschool. En ik heb er altijd goede punten gehad voor de wetenschappelijke vakken. Maar stel dat ik een betere basis had gehad, dan had ik misschien iets wetenschappelijks kunnen studeren aan de universiteit. Geneeskunde bijvoorbeeld. Dedju.
Enfin, het doet me nadenken over onderwijs en opvoeding. Is het niet best dat je kinderen van alles laat proeven? Dat je ervoor zorgt dat ze een brede basis hebben? Dat ze hun ‘verborgen’ talenten kunnen ontdekken?
Nike blogt 
Ik ken enkele mensen die Latijn-Grieks (toch ook geen wetenschappelijke richting) hebben gevolgd en daarna met succes geneeskunde of burgerlijk ingenieur hebben gestudeerd. Motivatie, doorzettingsvermogen, algemene intelligentie,… bepalen volgens mij evenzeer of je slaagt aan de universiteit of niet.
Ik denk dat het belangrijk is om je kinderen te stimuleren, van zoveel mogelijk te laten proeven, maar ook rekening te houden met hun interesses en hun voorkeuren én te zorgen dat ze durven en kunnen doorzetten.
ik vind dat je beter een richting kiest met wiskunde, want een taal kan je altijd nog leren en voor economie heb je ook al geen voorkennis nodig. Dus hebben mijn dochters allebei latijn-wiskunde gevolgd en Spaanse les konden ze over de middag volgen in hun school. Je hebt gewoon een bredere voorkennis dan als je de wiskunde (en daarbij de wetenschappen) laat vallen.
Goh, Nike, dat is zo’n ongelooflijk boeiende vraag dat ik daar een postje ga over schrijven.
och alles zal zijn voor-en nadelen hebben denk ik dan…
ik vind plezier hebben in studeren ook heel belangrijk!
waar een wil is… 🙂
en wie weet kan je nog altijd die studies geneeskunde eens doen 🙂
Ik vind dat je volledig gelijk hebt, heel boeiende vragen waar je heel veel over kan nadenken. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik te “traag” was, terwijl ik met een beetje meer tijd best wel meekon. Ik heb daardoor een lagere richting gevolgd. En ik zie dit als een gemiste kans. Het doet me ook vragen stellen bij ons onderwijssysteem.
Dat is een vraag die ik mezelf ook al langere tijd stel. Een moeilijke om een sluitend antwoord op te geven.
Enerzijds vind ik het gezond om je kinderen zoveel mogelijk zelf hun weg te laten vinden en hen zelf te laten ontdekken waar ze goed in zijn en wat ze graag doen. Dit is dan niet misschien het pad naar de “breedste basis”, maar hopelijk wel een pad dat afgelegd wordt in tevredenheid en zelfvertrouwen. Als ze dan later vinden dat er gemiste kansen zijn kunnen ze die nog wel inhalen denk ik dan…
Anderzijds vind ik het niet meer dan normaal dat je als ouder je kinderen zoveel mogelijk kansen wil bieden. En vaak laten ouders zich hierbij leiden door eigen gemiste kansen.
Wat betreft mijn eigen route. Ik ben in het middelbaar begonnen in de Latijnse. Echter na twee jaar zagen dat ik het enige meisje was in die klas gaf mijn moeder het op en mocht ik ermee stoppen. Daarnaast heb ik al zolang ik me kan herinneren een hekel aan wiskunde. De enige combinatie die ik toen nog zag zitten was: economie-moderne talen. Achteraf gezien niet meteen de meest boeiende richting. Echter aan de unief geen enkel probleem en plots bleek ik ook zelfs goed in wiskunde en werd het mijn lievelingsvak. Het kan verkeren.
Ikzelf heb economie-moderne talen en daarna Germaanse gedaan. Ik wou zo weinig mogelijk wiskunde en wetenschappen, alhoewel ik helemaal niet slecht was in die vakken. Beïnvloed door mijn man stimuleer ik mijn kinderen om zoveel mogelijk wiskunde en wetenschappen in hun vakkenpakket te nemen, omdat ik ervan overtuigd ben dat je het in je beroepsleven veel verder kunt brengen als je iets met wetenschappen of wiskunde gestudeerd hebt. Ik ben misschien wel goed in talen, maar zit op een dood spoor in mijn job. Gelukkig houden mijn kinderen wel van wetenschapsvakken. Dochter zit in 1ste bach bio-ingenieur, zoon in 3de middelbaar, richting wetenschappen.
met een richting gelijk geneeskunde is het inderdaad wel beter dat je eerst wetenschappen gevolgd heb. Zeker met zo’n ingangsexalen. Ik denk dat het voor architectuur ook wel een enorm voordeel is als je een wetenschappelijke basis is.
Maar langs den andere kant, moest je nu talen willen gaan doen, kan je beter in een talenrichting zitten he. Het is moeilijk maar je kan moeilijk al in het eerste middelbaar beslissen wat je wil gaan doen later.
ik vind het lastig, je kiest een richting op basis van wat je op die leeftijd graag doet, heel sterk bepaald door de leerkrachten die je op dat moment hebt. Ik deed zonder twijfelen wetenschappen, haalde er schitterende punten en dan botst het met de leerkracht uit het zesde en geraak ik met de grootste moeite hakken over de sloot. En de keuze die je dan maakt, bepaalt toch in grote mate wat je later kan kiezen, ook al is er veel te doen met motivatie maar een moeilijkere weg nemen is niet simpel op die leeftijd
Ik heb zelf Moderne talen Wetenschappen gevolgd, een beetje vlees noch vis vind ik achteraf gezien.
Toen ik in Leuven aan geologie begon merkte ik toch dat ik een achterstand in Wiskunde had die niet altijd even eenvoudig te overbruggen was. Maar gelukkig is geologie véél meer dan wiskunde 🙂
Mag ik als overtuigd ex-Latijn-Grieker toch even een dam opwerpen tegen wiskunde als zijnde ‘de breedste basis’?
Het is een feit dat je als middelbare student met zoveel mogelijk informatie in zoveel mogelijk facetten moet geconfronteerd worden, maar dat de talen daarbij moeten inboeten, daar heb ik het heel moeilijk mee!
Taal, indien gegeven door een gemotiveerde leerkracht, is zoveel meer dan gewoon maar een vak. Het kan een fantastische opstap zijn naar naar literatuur, psychologie, ethiek, rechtsleer, geschiedenis, maatschappijkritiek, zelfkennis, … voor mij een wezenlijk deel van humaniora, ‘het meer mens worden’!
Ik ben in mijn persoonlijk en ander leven nog geen sikkepit verder geholpen door de notie van cosinus en sinus, maar wat een wereld ging open door de kennismaking met Sophocles, Vergilius en Socrates (en in iets mindere mate Sartre, Shakespeare en Goethe)!
En wat de wetenschappen betreft… die schaven mijn lief en ik nu bij in ‘avondles’ door oa de filmpjes van Brian Cox!
(en we denken allebei, waarom hebben ze het ons destijds niet zo uitgelegd! zo helder, duidelijk en vooral concreet!)
Ik laat mij een beetje gaan, excuses! Ik zie nog altijd mijn schitterende leerkracht Latijn in het vierde jaar in tranen voor de klas staan omdat een paar leerlingen na enkele weken haar vak lieten vallen. Ik begrijp haar hoe langer hoe meer.