Twee eerste schooldagen.

Ik heb geweldige herinneringen aan mijn schooltijd. In lagere schoolgebouwen word ik altijd overvallen door zoete nostalgie. Dat mijn eerstgeborene in september mocht beginnen in het eerste leerjaar, bezorgde mij dus best wat opwinding. Dat die spanning zou omslaan in vertwijfeling en verdriet  kwam hoogst onverwachts.

Het zit zo. Het François Laurentinstituut bevindt zich in het hartje van Gent.  De lagere school grenst aan het graffitistraatje, de kleuterschool ligt aan de overkant van de straat. Naast de kleuterschool ligt sinds kort een enorme bouwput. Een projectontwikkelaar is er bezig met de bouw van een winkelcentrum. De put is zo diep dat de kleuterschool is beginnen verzakken, er werden gigantische scheuren vastgesteld in het gebouw en er kwam een toegangsverbod. We schrijven begin juli 2013. Via een persbericht vernamen we dat de  kleuters in september een onderkomen zouden vinden in de lagere school en dat de oudste klassen van het lager zouden verhuizen naar een andere locatie in de stad. Tot zover niets aan het handje. Wij vertrokken met gerust hart op vakantie.

Op woensdag 21 augustus kregen we een mail van de schepen van onderwijs. Het was toch de kleuterschool die zou verhuizen. Naar de Abeelstraat, een eindje verderop. Concreet: twee kinderen, twee locaties, want wij hebben er eentje in de kleuterschool en eentje in de lagere school. Op zich betekende dat voor ons vooral tijdverlies bij het brengen en afhalen, maar al bij al was het doenbaar. Ondertussen was er naar aanleiding van de mail wel een paniekgolf ontstaan. Veel bevriende ouders begonnen uit te kijken naar andere scholen, dus gingen wij ook maar wat prospectie doen. Het begin van twee zwaar emotionele weken.

Kijk, ik ben vrijzinnig. Nogal hardcore eigenlijk. De scholen met vrije plaatsen in de buurt bleken vooral katholieke scholen zijn. Ik deed mijn best om mijn principes en vooroordelen opzij te zetten, maar dat is geen makkie. Het raakte me tot in mijn diepste binnenste, dat ik mijn kinderen naar zo’n school zou sturen. We maakten een vergelijkende studie van een aantal scholen en bij Sint-Bavo had ik het beste gevoel. Maar daar dragen ze een uniform en dat was toch een breekpunt.

Een niet onbelangrijke factor in het hele verhaal is het emotionele aspect: de vriendjes van Tristan en Myrddin, hun ouders/onze vrienden en het feit dat we de school, en in het bijzonder de juffen, erg genegen zijn. Daarom besloten we na lang dubben om de oude school nog een kans te geven. Tristan en Myrddin startten op 2 september in het François Laurentinstituut.

De eerste schooldag was er een ontbijt voor nieuwe lagere schoolkinderen en hun ouders. Het is met een bijzonder zwaar gemoed dat ik er vertrok. Ons goede gevoel over de school was om tal van redenen helemaal verdwenen. Niet alleen het gebouw vertoont barsten, ook ons vertrouwen. We gingen weer aankloppen bij Sint-Bavo. Ik kan u verzekeren dat dit de moeilijkste beslissing ooit was. Over de aankoop van een huis hebben we nooit zo lang zitten tobben. De toekomst van uw kinderen, daarbij gaat ge niet over één nacht ijs. We hebben de kinderen bruusk moeten wegrukken van hun oude, vertrouwde school. Myrddin kan dat aan, die is flexibel. Tristan is van de gevoelige soort, dus dat heeft pijn gedaan. En ik, ik heb zitten wenen voor dood uit bezorgdheid om mijn kinderen, maar ook omdat ik zelf de plotse ommezwaai nog moest verwerken.

Ondertussen zijn we een paar dagen verder. Heeft Myrddin al een vriendje en sprak Tristan gisteren de woorden waar ik op zat te wachten: ‘Ik vind het leuk in de klas’. Het doet me verdriet om dat topteam van juffen achter te laten en om Tristan te scheiden van zijn beste vriendje Janne. Maar ik voel dat het goed komt met ons allemaal. En zo heb ik nu een groentje in huis en bezorgde ik mijn kinderen twee eerste schooldagen.